ΜΟΥΣΙΚΗ ΨΥΧΗ ΤΕ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙ

Τραγούδι και Τραγωδία = Τράγου Ωδή. Η Ωδή του Βάκχου Πανός στον πατέρα Θεών και ανθρώπων Δία. Η τραγωδία είναι ένα δραματικό είδος ποιητικού λόγου που εμφανίστηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης στο έργο του Περί Ποιητικής, δίνει τον εξής ορισμό της τραγωδίας: Ἔστιν οὖν τραγῳδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδῶν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι᾽ ἀπαγγελίας, δι᾽ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.
(Είναι λοιπόν η τραγωδία μίμηση (δηλ. αναπαράσταση επί σκηνής) πράξης σημαντικής και ολοκληρωμένης, η οποία έχει κάποια διάρκεια, με λόγο ποιητικό -"γλυκό" ή "διανθισμένο", στην κυριολεξία-, τα μέρη της οποίας διαφέρουν στη φόρμα τους, που παριστάνεται ενεργά και δεν απαγγέλλεται, η οποία προκαλώντας τη συμπάθεια και το φόβο του θεατή τον αποκαθάρει (λυτρώνει) από παρόμοια ψυχικά συναισθήματα.)

Τραγωδία: "Εστι βίων τε και λόγων ηρωικών μίμησις. Κέκληται δέ τραγωδία, ότι τράγος τή ωδή άθλον ετίθετο- ώδή γάρ ή τραγωδία, ότι τρύγα άθλον έλάμβανον οί νικώντες. Τρύγα γάρ έκάλουν οί παλαιοί τον νέον οινον.Ή οτι τετράγωνον είχον οί χοροί σχήμα ή ότι τά πολλά οί χοροί έκ σατύρων συνίσταντο, ους έκάλουν τράγους, σκώπτοντες, ή διά την τοΰ σώματος δασύτητα, ή διά την περι τά αφροδίσια σπουδήν, τοιούτον γάρ τό ζώον. Ή ότι οί χορευταί τάς κόμας άνέπλεκον, σχήμα τράγων μιμούμενοι. Ή άπό τής τρύγος τρυγωδία.

Ο Μέγας Παν, πρώτος κατασκευάσας μουσικόν αυλόν, και διαθέτων γαμηστικόν τοιούτον, ως πουλί αείποτε κελαϊδόν, έναντι εύκαιρων και μη θηλυκών φωλεών. Ο Πολύβιος Μεγαλοπολίτης. Ιστορ. Βιβλ. Δ΄ 20,21 

Ο Τράγος που συμβολίζει την σύζευξη Ανθρώπου (νοήμων) και ζώου (Δύναμις), έπρεπε να Σατανοποιηθεί, να διαστρεβλωθεί, να βεβηλωθεί απ' τον μεγαλύτερο εχθρό του Ελληνισμού, τον Εβραϊσμό. Μαζί με αυτόν Σατανοποιήθηκαν και οι τέχνες των Μουσών, ο χορός, το τραγούδι, η ποίηση, το Θέατρο με την τραγωδία και την κωμωδία. Έπρεπε να απαγορευτεί το γέλιο, η χαρά και η διασκέδαση για να δημιουργηθεί η πολυπόθητη -απ' τους σκοταδιστές- δουλικότητα των "ταπεινών" και άβουλων όντων (ποιμνίου).

Ο Αριστοτέλης (Πολιτικά Η΄) αναλύει τρεις απόψεις για την αποστολή της μουσικής και την σκοπό για τον οποίο πρέπει να διδάσκεται στους νέους («τίνος δει χάριν μετέχειν αυτής»):
"παιδιάς ένεκα και αναπαύσεως"

"… προς αρετήν τι τείνειν την μουσικήν… και το ήθος ποιόν τι ποιεί" (γιατί μπορεί να ασκήσει ευεργετική επίδραση στην διαμόρφωση του χαρακτήρα).

"προς διαγωγήν… και προς φρόνησιν" (γιατί μπορεί να συμβάλλει στη διανοητική και αισθητική απόλαυση και καλλιέργεια).

Τα μέρη της τραγωδίας κατά ποσόν είναι: Πρόλογος, επεισόδιο, έξοδος χορικό. Το χορικό διακρίνεται σε πάροδο και στάσιμο. Αυτή η ταξινόμηση είναι κοινή σε όλες τις τραγωδίες, όμως σε ορισμένες απαντώνται ως ιδιαίτερα μέρη τα τραγούδια από σκηνής και οι κομμοί.

Διακριτό τμήμα της τραγωδίας, πριν από την πάροδο του χορού, που εισάγει κυρίως τον θεατή στην υπόθεση του δράματος.

Πάροδος: το πρώτο χορικό που τραγουδά ο χορός.

Επεισόδιο: διακριτό μέρος της τραγωδίας που εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δύο χορικά.

Στάσιμον: Τραγούδι του χορού, χωρίς όμως αναπαίστους και τροχαίους.

Έξοδος: διακριτό τμήμα της τραγωδίας, μετά το οποίο δεν υπάρχει χορικό.

Κομμός: θρήνος που εκτελείται από τον χορό και τους υποκριτές μαζί.

Τα επεισόδια ακολουθούνται από στάσιμα σε μια αρμονική εναλλαγή ως την έξοδο, κατά την οποία ο χορός εγκαταλείπει τη σκηνή τραγουδώντας ένα χορικό με λόγια σοφά και άμεσα συνδεδεμένα με την πλοκή και την κατάληξη του δράματος.

ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΩΡΑ!